Eind augustus heb ik twee weken flinke rugpijn gehad. Na een paar dagen gefrustreerd rondlopen begon ik me naar binnen te keren: waarom doet het pijn? Waar wil mijn rug mij nu op wijzen? Technisch bleek het pijn te doen omdat een tussenwervelschijf geïrriteerd was geraakt, de wervels drukten er daardoor een soort vochtblaas tussenuit die tegen de zenuwen drukten. Dit doet enorm pijn. Vervolgens gaan de spieren in je rug reageren om deze pijn te vermijden: de spieren proberen de boel vast te zetten en gaan verkrampen en dat doet nog meer pijn samen met een natuurlijke ontstekingsreactie van je lichaam. Gelukkig kon ik met yoga-ervaring en goede ademhaling deze totale verkramping voorkomen, maar niet helemaal.
Toen ik me afvroeg wat mijn rug me nou eigenlijk te vertellen had, keek ik meer naar de symbooltaal van mijn lichaam. Ik gebruik dan meestal Ziekte als Symbool van Ruediger Dahlke. En dat leidde weer tot wonderlijk mooie inzichten.
De tussenwervelschijf is zacht en staat voor het vrouwelijk aspect, de wervels zijn hard en staan voor het mannelijk aspect. Mijn vrouwelijke deel zat dus letterlijk klem tussen de mannelijke hardheid. Heel herkenbaar, want enkele dagen hiervoor had ik geschreven over mijn worsteling na de vakantie: ik kwam terug met het woord ontvankelijkheid maar ondertussen Moest ik aan het werk en was ik allerlei Projecten aan het ontwikkelen. Kennelijk viel hier iets te leren.
Daarnaast was ik al dit hele jaar aan het ontdekken/onderzoeken wat er nou aan het gebeuren is in het opstaan van het vrouwelijke in de samenleving en in mezelf. Ik beleef dit als een energiestroom uit de aarde, die zich als een oprichtende slang door mij heen een weg wilde banen. Een beetje een eng beeld vond ik, te krachtig en onbekend. Hoe ziet vrouwelijk leiderschap er echt uit? En tegelijkertijd wist ik dat ik deze slangenkracht wel door wilde laten, het is immers ook wel aantrekkelijk om je volle potentieel te leven, dat is toch waar we naar verlangen en wat node geleefd mag worden?
En… wat bleek nu het geval. Bij de fysiotherapeut kreeg ik oefeningen om mijn tussenwervelschijf te helpen. Ik moest me oprichten, op mijn buik liggend met mijn armen omhoog duwen. En in de yoga noemen ze dat de Cobra… een zeer krachtige energiegevende oefening, een slang…! Voor mij was hiermee wel duidelijk dat ik me innerlijk moest oprichten om op die manier ruimte te geven aan de kracht die zich via mij wil manifesteren. Voor mezelf en mijn waarheid gaan staan.
Na een paar dagen de oefeningen van de fysiotherapeut werd het al wat beter, maar gelukkig ging ik ook naar Lorelei-vrouwenfestival. Daar kreeg ik een fantastische regenesis-healing van Sylvia van Koningsbrugge. Wervel voor wervel hielp Sylvia mij om de vastgezette emoties en energie te laten gaan. Er kwam in die anderhalf uur dus heel wat los. Daarna voelde ik me een stuk vrijer, eindelijk ruimte in mijn rug, een veel vrijere stroom binnenin. En mijn lichaam deed hier aan mee: ik kon opeens voelen hoe ik geneigd ben mijn billen aan te trekken in een poging mijn rug recht te houden. Hoe ik mijn schouders optrek om mezelf sterk te maken en ‘ertegen te kunnen’. Maar nu kan ik voelen hoe het is om me innerlijk op te richten. Ik voel hoe de buitenkant ontspant en de binnenkant strekt, zich opricht.
Technisch gezond, maar ook in het dagelijks handelen gezond, want ik spreek me eerlijker uit over wat ik vind, ik ga staan voor wie ik ben en voel me dus van binnen een stuk ‘rechter’. Rugpijn bleek een oproep om het leven door te laten en te gaan staan. Ik sta en ik nodig je uit om met mij te gaan staan voor het leven.
Aho!
