Ik zit in de tuin en geniet van de heerlijke rozengeur om me heen, de hommeltjes zoemen om me heen. Wat onwaarschijnlijk mooi kan het toch zijn op die paar vierkante meter midden in de stad. Het is nog vroeg, maar het weer nodigt uit tot mijmeren. Ik mijmer over religie.
Vandaag is de Ramadan begonnen. Een bijzondere periode voor vele Nederlanders. Ik vergeet als kaaskop altijd hoe je elkaar een goede Ramadan wenst, maar dat zou ik graag doen. Ik zie bij de ouders op school en de buurman, hoe er aan het begin van de Ramadan een hoopvolheid is, het verheugen op een periode van contemplatie en zuivering en ook de vrees voor de honger en de dorst, de vermoeidheid. Dit jaar is het extra heftig hier in Nederland, een Ramadan met de Nederlandse langste dag erin. Dat betekent dat het op 21 juni maar ongeveer 4 uur donker is…. Ik heb veel respect voor de mensen die dit doen, tegelijkertijd snap ik het niet: in Mekka is het veel langer donker in deze tijd van het jaar, waarom dan hier diezelfde regel om alleen in het donker te eten? Vandaar mijn gemijmer over religie.
Religie betekent van oorsprong: je opnieuw verbinden. Dat vind ik echt prachtig: de zoektocht naar de verbinding met je ‘echte’ zelf in het dagelijkse gedoe, de verbinding met de mensen om je heen steeds opnieuw ervaren. Dan kijk ik soms jaloers naar hoe geloofsgemeenschappen kunnen zijn: een groep mensen die de intentie heeft zich echt om elkaars wel en wee te bekommeren. En toch zal ik me daar nooit bij aansluiten, het voelt vaak te beklemmend, teveel opgelegde gedachten, een ‘moeten’ dat voor mij niet goed voelt. Ik heb dit bij alle religies die ik tot nu toe heb gezien. Daarom zoek ik de natuur op om me ‘opnieuw te verbinden’.
In de natuur is iedereen gelijk. De natuur heeft geen mening. In de natuur is er oneindige diversiteit en verandert alles voortdurend; de seizoenen komen en gaan, de planten en dieren leven en sterven in wisselende samenstelling. De natuur biedt mij alle metaforen voor het leven die me helpen om te gaan met het leven zelf. Omdat de natuur het Leven zelf is.
Daarom mijmer ik vandaag over Natuurreligie. Geen religie met een religieus leider of een boek dat voorschrijft hoe dingen moeten. Maar een religie van binnen uit, voor elk mens op zijn of haar eigen manier kloppend? Hoe zou het zijn als we ons zouden laten leiden door de Natuur zelf en op die manier verbonden zijn? Bewegend door de seizoenen vieren we samen de langste dag, delen we in het najaar de oogst en is er op een moment in het jaar een periode van vasten en soberheid, omdat de natuur in die tijd minder uitbundig is in het leveren van voedsel. Hoe zou dat zijn…?
Hierbij nodig ik je uit om de natuur om je heen te betreden met een nieuwe nieuwsgierigheid. Wat heeft de natuur jou te vertellen over je leven?